Hoewel dit al voorbij is, is het voor de Nederlandse Jaarfeesten nog steeds van toepassing.

COLUMN


Teal Pumpkin Project

The Teal Pumpkin Project is in Amerika opgezet. Het concept is simpel; zet met Halloween een grijs/blauw geschilderde pompoen neer en stop daarin een traktatie voor voedselallergische kinderen.

Je kan denken aan een jojo, stickertjes, potloden, zeg alles wat de Action je biedt en zo heb je een allergieveilige traktatie voor allergische kinderen. Da’s mooi.

Ik overdacht of dit ook iets voor het Sint Maarten lopen in Nederland zou zijn. Eerst was ik enthousiast; hartstikke leuk toch als je Sint Maarten kan lopen en geen snoep krijgt, lekker veilig. Maar naarmate het hele Teal Pumpkin Project wat had gesudderd in mijn hoofd, veranderde mijn mening. Is het überhaupt nodig?

 

Voorziet het in een behoefte gevoed door angst of door de behoefte kinderen zelfstandig op te laten groeien in de omgang met hun allergie.

 

Ik overdacht de afgelopen jaren waarin we met ons gezin met veel plezier Sint Maarten hadden gevierd. Aan de deur gaf ik al jaren snoepjes, een grote sticker, of een potlood of iets dergelijks. Kinderen konden kiezen, dat vond ik gewoon leuk en gezellig, het was niet eens vanuit het oogpunt van allergieën.

 

De kinderen liepen met veel plezier met hun lampion van huis tot huis, zongen hun kelen schor en stortten op de keukentafel de buit uit. Er werd onderhandeld en geruild. Wat niemand lustte of wat onverpakt in een natgeregende rugzak had liggen plakken verdween in de prullenbak. Verdwaalde Snickers belandden de volgende dag in de snoeppot op het werk en iedereen was blij.

 

Het is juist een hele mooie ongedwongen manier om ervaring op te doen in het omgaan met je allergie. Wat lust je graag, welke merken mag je, wat mag je absoluut niet, op welke manieren kan je een onveilig snoepje afslaan (bedanken, aannemen en weggeven, ruilen?) wat bestaat er allemaal voor snoep en wat lusten vriendjes graag?

 

Je leert je aan de afspraak houden dat je alleen snoept wat je thuis hebt laten zien, of als je ouder bent, dat waarvan jij zeker weet dat je het mag. In het grote vak van je rugzak stop je al het snoep, maar in het kleine voorvakje zit natuurlijk je EpiPen. De kans dat er iets misgaat is klein, want je hebt het goed geleerd en houd je aan de afspraken, maar toch, je moet ook leren altijd en overal zelf je EpiPen met een ingevuld actieplan bij je te dragen.

 

Als je klein bent gaan je ouders mee, maar als je ouder bent kan je dit prima zelf.

 

Het is fijn als kinderen kunnen kiezen aan de deur tussen snoep, fruit of een kleinigheidje, maar laat het geen verplichting worden.

 

Kinderen kunnen prima tegen een stootje als het gaat om kleine teleurstellingen en ze zijn meesters in onderhandelen als het om snoep en kadootjes gaat. Laat ze lekker hun allergie kwaliteiten ontwikkelen, daar doen ze op latere leeftijd alleen maar hun voordeel mee.

Jessica